Eskiden insanlar arasındaki ilişkiler daha sıcak, daha samimiydi. Bir mahallede yaşayan herkes birbirini tanır, dertleriyle dertlenir, sevinçleriyle sevinirdi. Günümüzde ise insanlar birbirine karşı daha mesafeli, hatta bazen kayıtsız hale geldi. Peki, insan sevgimiz neden azalıyor?
İletişim araçlarının gelişmesiyle insanların birbirine daha fazla yakınlaşması beklenirken, tam tersi oldu. Telefon ekranlarına gömülen bireyler, yüz yüze sohbetin değerini unuttu. Sosyal medya, sanal ilişkileri artırırken gerçek dostlukları zayıflattı. Artık göz göze gelmek yerine, ekrana bakarak iletişim kuruyoruz.
Modern yaşamın getirdiği bireyselleşme, insanları daha çok kendini düşünmeye itti. Paylaşım ve dayanışma duygusu zayıfladı. Herkes kendi çıkarlarını ön planda tutarken, başkalarının sorunlarına duyarsız hale geldi. "Bana dokunmayan yılan bin yaşasın" anlayışı, toplumsal bağları koparma noktasına getirdi.
İnsanlar artık daha çok çalışıyor, daha çok kazanma derdine düşüyor. Zamanın yetmediği bir dünyada yaşıyoruz. Sevdiklerimize, dostlarımıza, hatta kendimize bile zaman ayıramaz olduk. Hızlı tempoda geçen bir yaşam, insan ilişkilerini yüzeyselleştirdi.
İnsanlar artık daha temkinli ve mesafeli. Çünkü geçmişte yaşanan olumsuzluklar, hayal kırıklıkları ve ihanetler insanlara güvenmeyi zorlaştırıyor. İnsan sevgisini kaybetmemizin nedenlerinden biri de kalp kırıklıklarının izleri olabilir.
Eskiden dostluklar, sevgiler daha saf ve çıkarsızdı. Şimdi ise birçok insan, ilişkilerini menfaat üzerine kuruyor. Paranın ve statünün ön planda olduğu bir dünyada, insan sevgisi de geri planda kalıyor.
İnsan sevgisini yeniden artırmak için daha çok empati yapmalı, daha fazla zaman ayırmalı ve samimiyeti ön plana çıkarmalıyız. Telefonları bir kenara bırakıp, insanlarla yüz yüze konuşmalıyız. Küçük iyilikler yaparak sevgiyi yaymalıyız. Unutmamalıyız ki, insan sevgisi olmadan dünya daha yalnız ve soğuk bir yer haline gelir.
Sevgiyle kalın!