Bir zamanlar gözlerimizin parladığı, içimizi ısıtan, geleceğe dair umutla dolu hayallerimiz vardı. Geceleri yıldızlara anlatırdık onları; sanki gökyüzü sırdaşımızdı, sanki her dilek bir gün gerçeğe dönüşecekti. Fakat hayat… öyle ince ince, sessizce geldi ki üstümüze, bazı hayallerimizi unutturdu, bazılarını ise bile bile yarım bıraktırdı.
Meğer hayaller de ağlarmış.
Terk edilmiş bir sokağın köşe başında,
Yalnız bir çocuğun düşlerinde kalakalmış gibi,
Sessizce dökerlermiş gözyaşlarını.
Kimse bilmez, bir zamanlar yüreğimizi titreten o hayalin, günün birinde nasıl boynu bükük kaldığını. Kimse görmez, bir insanın içinden sessizce çekilip giden umutları. Çünkü hayal kırıkları sessizdir, ama derindir. Yıkılan bir köprünün enkazı gibi içimizde birikir, zamanla suskunluğa dönüşür.
Bir gün anlıyorsun…
Sadece insanlar değil, hayaller de yoruluyor.
Bir sözle inciniyor, bir terk edilişte soluyor.
Gözyaşlarını içimize akıtıyorlar,
Kimi zaman bir şiirin mısrasında,
Kimi zaman bir şarkının ezgisinde kendini belli ediyorlar.
Ve bazen...
En çok da geceleri ağlarmış hayaller.
Herkes uyumuşken, tüm şehir sessizliğe gömülmüşken,
Bir köşede kıvrılıp kalan düşler, iç çekerek dökermiş gözyaşlarını.
Hiç var olmamış gibi unutulduklarında,
“Ben de bir kalbin umuduydum,” dercesine sızlanırlarmış.
İnsan büyüdükçe küçülürmüş bazı hayaller.
Oysa onlar bir zamanlar ne kadar da büyük, ne kadar da gerçekti.
Bir uçurtma gibi göğe salınan çocukluk dilekleri…
Bir okul bahçesinde fısıldanan umut cümleleri…
Bir gençlik mektubunun satır aralarına gizlenen hayaller…
Zaman geçtikçe ya savrulmuş ya da vazgeçilmiş.
Ama unutmamak gerekir:
Bir hayalin ağlaması, onun öldüğü anlamına gelmez.
Tam aksine, hâlâ kalbimizde yaşadığını, hâlâ umduğunu gösterir.
Bazen tek ihtiyaçları, bir bakış, bir dua,
Bazen ise sadece “unutulmadıklarını” bilmektir.
Çünkü insan hayalleri kadar yaşar,
Ve bir hayalin ağladığı yerde hâlâ bir yaşam kıvılcımı vardır.
Çünkü biliyoruz…
Her gözyaşı, toprağa düşen bir tohum gibi
Günün birinde çiçek açmak ister.
Yeter ki umudun ellerini bırakma,
Yeter ki hayallerin kalbini dinlemeyi unutma…
Çünkü hayaller ağlasa da,
İçimizde hâlâ yaşıyorlarsa,
Bir gün mutlaka güleceklerdir.
