Başdöndürücü bir hızla cereyan eden olaylar dolayısı ile belli zamanlarda gardımız düşüyor, o andan itibaren var olduğunu düşündüğümüz tüm enerjimizi, bütün heyecanımızı kaybediyoruz.
Bizimle birlikte etrafımızda bulunan arkadaşlarımızın ve dostlarımızında bizimle birlikte aynı ruh hali içerisinde olduğunu hissedince yalnızlığımız bir nebze olsun azalıyor, bütün bunlara rağmen sözünü ettiğimiz psikolojiden tam kurtulmaya çalıştığımız anda ortaya çıkan yeni bir olumsuzluk vesilesi ile bir anda başladığımız yere doğru koşar adım geri döndüğümüzü hissediyoruz.
Bütün bu yaşadıklarımızla birlikte Şair Abdurrahim Karakoç her ne kadar; "Umudum her zaman bakidir amma/Zaman kısa /ben yorgunum/ yol uzun "demiş olsa da çaresiz bir şekilde umuda doğru yol almamız gerektiğinin farkına varıyoruz ve anlıyoruz ki insanoğlu doğumundan son nefesini vereceği güne kadar hep beklediği, talep ettiği güzelliklerin gelmesi adına umut ediyor ve bu umudunu asla kaybetmiyor.
Bir şekilde dünyaya gelmeyi başarabilen başta insan olmak üzere tüm canlılar, yaşadıkları zaman boyunca önce kendileri sonra da çevresindekiler için güzel hayaller kurmaktan asla geri kalmazlar. Daha iyi, daha huzurlu, daha sağlıklı ve uzun bir hayat umudu asla sona ermez.
Okula başlayan öğrenci eğitimini çok iyi şartlarda tamamlamayı umut eder. Okulu bitirdiğinde bitirme derecesine ya da sınavda aldığı puana göre herkesin hayallerini süsleyen iyi bir üniversiteyi bitirip hayata başkalarından birkaç adım önde başlamayı umut eder.
Türkiye’de yaşayan ve siyasete meraklı olan herhangi bir insanın umudu, Cumhurbaşkanı olmaktır. Eğer arkasında siyasi bir güç yok ise ilçe başkanlığından yola çıkan birisi, önce il başkanı, sonra belediye başkanı ya da milletvekili olmayı umut eder.
Eğer düşündüklerini hayata geçirme imkanı bulursa sırası ile bakanlık düşünür, başbakan olmayı hayal eder, en sonunda da umut ettiği Cumhurbaşkanlığı görevine ulaşmaya çalışır.
Askerlik görevini tamamlayıp orta düzeyde bir kamu kurumuna girmeyi başarabilmiş sade bir memur için umut, bulunduğu bölümün müdürü olmaktır. Bu amacına ulaştıktan sonra ulaşabileceği en son nokta hangi makam ve mevki ise onun hayallerini kurar, umudunun o tarafta yeşermesini ister.
Dünyayı bir uçtan diğer uca gezmek için umudu olanlar, sevdiği birisi ile evlenmeyi umut edenler, çok kıt imkanlar ile kurmayı başardığı işyerini o ilçenin, ilin, ülkenin sonra da dünyanın sayılı şirketleri arasına sokmayı düşünmek de umut etmenin bir başka halidir.
Dikkat edilirse hangi makamda, hangi mevkide olurlarsa olsunlar, ister ticarete, ister siyasete, isterse sosyal hayata bir kere giriş yapan kim varsa o andan itibaren gelinebilecek en üst nokta herkes için büyük bir umut olur.
İnsanoğlu şartlar ne olursa olsun, ne kadar başarısız olursa olsun umudunu asla kaybetmez. Girdiği mücadeleden belki yüzlerce kez başarısız olmuş birisi bile tüm başarısızlıklara rağmen umudunu asla kaybetmez, "Bana bir kez daha şans verilirse başaracağıma kesinlikle inanıyorum" diye döner durur.
Neticede umut etmek yaşamaktır. Hayatın elinizden kaydığı anlarda tutunacağınız tek şey umudunuzdur. Eğer umut yoksa umudunuzu yitirmişseniz, hayata tutunamazsınız, o güzelim hayat kayar gider elinizden. Sevdiklerinizden ayrılırken, kavuşmayı umarsınız. Hasretlerimize o acıya çalan tadı katan kavuşma umududur.
İyi bir yazar olmayı umut etmiyorsanız yazamazsınız. Bırakın kalemi, yormayın boşuna. Parmaklarınız klavyenin üzerinde gezinirken, sözcükler desen desen yansıyorsa ekrana, umutlarınızın resmidir gördüğünüz.
İster okuyun isterseniz seyredin.
Umut etmek inanmaktır. Hayatı anlamında, iyiliklerinde kötülüklerinde mutlaka bir karşılığının olacağını ummuyorsanız, adalet duygunuz yok olur. Gördüğümüz bunca güzelliklerin, bunca çirkinliklerin karşılıksız kalacağına ikna edemezsiniz kimseyi.
Sevginizin karşılık bulacağını ummuyorsanız, umudunuzla birlikte aşka dair bütün yazılanlar silinir yüreğinizden, şiirler şarkılar anlamsızlaşır, öykülerdeki gülleri soldurursunuz.
Bilinmesi gerekir ki umut, bütün duyguların yatağında aktığı nehirdir. Hayatı anlamlandıran değerler umutlarımızdır. Eğer hayatımıza değer katan, bizi yarınlara dair diri tutan umutlarımızı kaybettiğimiz an yaşamanın da fazlaca bir anlamı kalmayacaktır.
Dünyamızın daha yaşanabilir bir noktada olmasını umut etmek en başta insan olmanın gereğidir.
Yarına dair umutlanmak, bu umudu çevremizden başlayıp, dünyayı ve dünyayı yönetmek iddiasındaki tün yöneticilerde aşılamak hem bizi kurtarır, hem bütün dünyayı.
Son dönemlerde insanlığın yarınlara dair umudu gittikçe azalıyor. Dünyayı cennet yapmak gerekirken cehenneme çevirmek için olağanüstü mücadele verenlerin hayatımıza enjekte etmeye çalıştıkları umutsuzluk, var olan enerjimizin daha çabuk tükenmesine sebep oluyor.
Her ne kadar daha güzel bir dünya adına umudumuzu kaybetmelim, çevremize umut aşılayalım, karamsarlığa düşmeyelim diye mücadele etsek de birden bire o hiç hatırlamak istemediğimiz 'Umut tükenmez, insanlar yaşlanır' ifadesi var olduğuna inandığımız bütün enerjimizi de alıp götürüyor.
Bütün bunlara rağmen bir düşünürün,
"Umutlarınızı çalanlara izin vermeyin,
kendinize bile
Bütün şiirler öyküler umuda sesleniyor
Masallar da."sözünü de her şeye rağmen asla unutmuyoruz.
Bedenimizde birlikte ruhumuz da yaşlansa da.
