Bazı yaralar görünmezdir. Öyle derinlere saklanır ki bazen insan kendisi bile varlıklarını unutur. Ama unuttuğunu sandığın her şey, bir gün bir kelimede, bir bakışta, bir şarkının ezgisinde yeniden kanar. İçimde sakladığım yaralar da böyle işte… Sen bilemezsin. Nereden bileceksin ki?
Bir gülüşün ardına saklanan hüzünleri görebilmek için gözlerin değil, ruhun açık olmalı. Bir insanın sessizliğinde yankılanan çığlıkları duyabilmek için kulakların değil, kalbin işitmeli. Çünkü bazı acılar anlatılmaz, anlaşılır. Ama herkes anlayamaz.
Geceleri, karanlıkta gözlerimi kapattığımda o eski yaralarım fısıldıyor geçmişin kırık cümlelerini. Zamanın şefkatine bırakılmış ama hâlâ taze olan izleriyle duruyorlar içimde. Kimileri bir vedadan, kimileri yarım kalmış sözlerden, kimileri hiç gelmemişlerden…
Ama şunu biliyorum: Yaralar insanı eksiltmez. Onlar, bizi olgunlaştıran sessiz öğretmenlerdir. Ne kadar acıtsa da her biri, kalbimin en derin köşesinde bir ders gibi duruyor. Kim bilir, belki de insan en çok yaralarından öğrenir.
Sen bilemezsin… Nereden bileceksin ki? Ama eğer bir gün gözlerime bakıp içimdeki fırtınayı sezebilirsen, işte o zaman kelimelere bile gerek kalmaz.
Ve işte o an, suskunluğun dilini konuşuruz seninle. Kelimeler anlamını yitirir, bakışlarımızın içinde saklı o eski yaralar konuşmaya başlar. Kim bilir, belki de en derin yaralar en sessiz dostlarımızdır.
Ben, içimde biriktirdiğim her acıyı, her kırgınlığı usulca taşırım. Çünkü bilirim ki bazı hikâyeler anlatılınca eksilir, bazı yaralar paylaşıldığında bile tam anlamıyla anlaşılmaz. Bu yüzden susarım bazen, içimde büyüyen sancılarla, geçmişin izlerini taşıyan gölgelerle.
Ama yine de… Her yara bir gün kabuk bağlar mı dersin? Belki de asıl mesele, o kabuğu söküp atmak değil, onunla yaşamayı öğrenmektir. Çünkü yaralarımız bizden bir parça, geçmişimizin izleri… Ve her iz, bizi biz yapan bir hikâyedir.
Sen bilemezsin… Nereden bileceksin ki? Ama bir gün kendi yaralarınla yüzleştiğinde, işte o zaman benim gibi susmayı öğrenirsin. Ve belki o zaman beni anlayacaksın.