Zaman ne garip... Dün dediğin şey, bugün bir hatıraya dönüşmüş. O hatıra da yüreğinin en tenha köşesine yerleşmiş. İnsan, yaşadığı anı değil; o anın bıraktığı izi unutamıyor aslında. Ne çok şey geçti gözümüzün önünden... Bir bakış, bir gülüş, bir sokak lambasının altında edilen bir yemin, belki de bir veda...
Hatıralarla hatırla beni...
Birlikte güldüğümüz bir yaz akşamını,
Yağmur altında sığındığımız bir çınar gölgesini,
Sessizce yürüdüğümüz yolları hatırla.
Ben sustuğumda bile, gözlerimin sana ne söylediğini hatırla.
Çünkü anılar; bir insanın geriye bıraktığı en sessiz ama en gerçek sesleridir.
Bir gün yolun yorgun düşerse, yüreğin bir sığınağa muhtaç olursa,
Sadece kapat gözlerini…
Ve hatıralarla hatırla beni.
Belki de sadece o zaman anlarsın,
Gidenin ben değil; kalanın sen olduğunu…
Ama hatıralar da bir ömre sığmaz bazen...
Bir kelimeye, bir şarkıya, bir kokuya gizlenir.
Aniden çıkar karşına;
Bir kitap arasında unuttuğun mektup gibi,
Ya da eski bir fotoğrafın kenarındaki silik gülümseme gibi…
Hatıralarla hatırla beni,
Çünkü bazı insanlar unutulmaz, sadece susulur.
Bazı anlar yaşanmaz tekrar, sadece yaşanmış gibi sevilir.
Ve bazı kalp kırıkları vardır,
Yıllar geçse de hâlâ ilk günkü gibi acıtır.
Ben seni unuttuğumdan değil,
Sadece alıştığımdan susuyorum belki…
Sen de sustuğum her anı,
Hatıralarla tamamla.
Çünkü kalpten geçen yollar,
Hiçbir zaman tam kapanmaz.
Ve bil ki…
Bir gün bir şarkı çalarsa radyoda,
Ya da bir sokaktan geçerken içini bir sızı sararsa,
Bilmeden gülümsersen…
İşte o an, ben yine seninle olmuşum demektir.
Hatıralarla hatırla beni,
Çünkü ben hep oradayım.