İnsan, doğası gereği eksik ve kusurludur. Her ne kadar en mükemmel şekilde yaratılmış olsa da hayat yolculuğunda zaman zaman hatalar yapar.
Bu hatalar kimi zaman dilimize, kimi zaman kalbimize, kimi zaman da davranışlarımıza yansır.
Ancak unutmamak gerekir ki; "Hatasız kul olmaz" sözü, hem insanın kusurlu yönünü hem de bu kusurların affedilebilir olduğunu bizlere hatırlatır.
Bir insanın hiç hata yapmadan yaşaması mümkün değildir. Hatalar, aslında birer öğrenme vesilesidir.
Bizi pişiren, olgunlaştıran ve hayata karşı daha anlayışlı bir duruş kazandıran tecrübeler genellikle yanlışlardan sonra gelir.
Önemli olan, hata yapmak değil; o hatadan ders alabilmek ve bir daha aynı yanlışın içine düşmemektir. İnsan, düştükçe kalkmayı, kırıldıkça güçlenmeyi öğrenir.
Bazı hatalar vardır ki insanın içini yakar, vicdanını susturmaz.
Geceleri uykusuz bırakan, bir bakışta hatırlanan, bir kelimeyle canı acıtan cinstendir bunlar.
Ama işte tam da bu yüzden insan olmak, bir mücadeledir.
Kendinle yüzleşmek, pişmanlığı yudum yudum içmek ama buna rağmen yeniden doğrulmayı bilmektir.
Bazen insanlar, başkalarının hatalarını büyütür, onları yargılar. Oysa hepimiz aynı gemideyiz.
Başkalarının yanlışlarını görmeden önce kendi kalbimize, kendi aynalarımıza bakmalıyız.
Affetmeyi bilmek, hoşgörüyle yaklaşmak ve insanlara ikinci bir şans tanımak; hem bireysel hem de toplumsal huzurun anahtarıdır.
Bağışlayıcılık, insanın ruhunu hafifleten yüce bir erdemdir. Çünkü affetmek, sadece karşındakini değil, aslında kendini özgür bırakmaktır.
Kalbinde kin taşımak, en çok kalbi yorar. Oysa birini affetmek, "Ben de hata yapabilirim" diyebilme erdemidir.
Unutulmamalıdır ki en büyük iyiliklerden biri, birinin hatasını görüp onu utandırmak yerine, onu anlayışla karşılamak ve doğruya yönlendirmektir.
Çünkü bizler de bir gün benzer bir durumda empatiye ihtiyaç duyabiliriz. Kimse mükemmel değildir, kimse tamamen doğru kararlar vererek yaşamaz.
Sonuç olarak, "hatasız kul olmaz" sözü, sadece bir özdeyiş değil; insan olmanın, merhametin ve olgunluğun en sade tarifidir. Hatalarımızla varız, hatalarımızla insanız.
Önemli olan, hatadan dönmeyi bilmek, affetmeyi öğrenmek ve her yeni günle birlikte daha iyi bir insan olma gayreti göstermektir.
Zira kalbin en güzel hali, anlayışla atanıdır.