Yaklaşık 20 gün önce öğlen saatlerinde şehrin caddelerinde "Maske-Mesafe-Hijyen" çerçevesi içiersinde yürüyoruz, sokaklar kalabalık, trafik hafta içine nazaran biraz daha sakin, Anne babalar ellerini bırakıp sağa sola kaçmaya çalışan çocuklarını başta trafik kazası olmaz üzere karşı karşıya kalabilecekleri çok sayıda kaza-belaya uğramasınlar diye elerinden daha da önemlisi göz mesafesinden kaçırmamaya çalışıyorlar.
O ara yanımızdan geçen 40 yaşlarında bir vatandaşımızın iki-üç adım attıktan sonra caddede yürüyen hemen herkesin duyabileceği yüksek bir ifade ile “Yüksel Başkanım,Yüksel Başkanım” diye bağırdığını duyunca dikkatler bize yöneliyor, Kalabalık bu ifade dolayısı ile dikkatlerini bize yöneltiyorlar ancak bizi herhangi bir Büyükşehir yada ilçe belediye başkanına benzetemediklerinden gündelik hayatlarına devam ediyorlar.
Büyük bir samimiyet ve içtenlikle bize sarılan dostumuz kendisini tanıttıktan ve hangi vesile ile bir arada olduğumuzu jet hızı ile anlattıktan sonra “Yüksel Başkanım yıllar sizi çok olgunlaştırmış, büyük bir değişime uğramışsınız, sizi zaten köşe yazılarınız ve sosyal medya aracılığı ile sürekli takip ediyorum, çok uzun yıllar sonra karşılaşmak, selam vermek, sarılmak bu güne nasipmiş” dedikten ve ayaküstü 15 dakikalık bir sohbetten sonra en kısa sürede tekrar bir araya gelmek kaydı ile vedalaşıp ayrıldık.
Bize saygıda ve sevgide kusur etmeyen dostumuz son derece samimi bir iltifatlarının aslında “Sayın Yüksel başkanım geçen yıllar seni perişan etmiş, kafanda saç,ağzında diş kalmamış, muhtemelen gözlerinde eski yıllara göre görme yetisini kaybetmiştir, yani bu hayat seni iyiden iyiye yormuş, kendine dikkat et, bundan sonrası için kalan zamanını da daha iyi şartlarda geçir” şeklindeki söyleyeceklerini daha diplomatik bir lisan ile söylemiş gitmiş.
İnsan bir şekilde hemen her gün gördüğü kişi yada kişilerdeki fiziki değişimleri kolay kolay fark edemiyor ancak çok değil iki yıl görmediği birisini gördüğünde o insandaki fiziki değişikliği ve yılların tahribatını son derece açık bir şekilde görebiliyor.
Bizim yaş grubumuzdaki akranlarımızı ve onlardaki fiziki değişimleri elden geldiğince gözlemlemeye çalışıyoruz, yılar zaten herkese aynı müsamahayı göstermiyor, ekonomik şartları daha iyi olan ve bu şartlar dolayısı ile kendine diğer vatandaşlardan biraz daha iyi bakabilen, insan vücuduna daha faydalı gıdaları alan, olumsuz iş ve çevre koşullarlından fazla etkilenmeyenler fiziki yapılarını yıllara sarih olarak biraz daha diri tutabiliyorlar.
Birde dünyaya yoksul gelen ve bütün çabalarına rağmen yoksulluk sarmalından kendisini bir türlü kurtaramayan,sabah gün ağarırken işe giden, gece yarılarına kadarda işinden dönemeyen ancak bu kadar çok çalışmasına rağmen kendisinin, eşinin,çocuklarını ancak doyurabilen insanlarımız mevcut.
Birde halk arasında “Kavruk” olarak tanımlanan insanlar görürsünüz, Anadolu’nun hemen her tarafında rahatlıkla karşılaşabileceğiniz bu “Kavruk İnsanlar” birazda mevsim şartlarının acımasızlığından olsa gerek nerede ise simsiyah olarak görünürler.
Sözünü ettiğimiz bu insan kitlesini yaz mevsiminde Anadolu’nun güneşi yakar kavurur, mevsim değiştiğinde bu bahtsız insanları bu kez de kış mevsiminin ayazı yakar, kavurur, perişan eder, yani hangi mevsim gelirse gelsin hayat şartları insanımızı bir şekilde yakıyor, kavuruyor.
50 yaşında olan iki vatandaşımızı yan yana getirelim, kendisine iyi bakan ile bakamayanı karşılaştırdığımızda hayat şartları dolayısı ile kendisine iyi bakabilen birisini 50-55 yaş aralığında tasvir ederken, hayatın yorduğu 50 yaşındaki vatandaşımıza “yaş 70 iş bitmiş” gözü ile bakarız.
Yaşadığımız bu ölümlü dünyada elbette ki Allah’ın bize emanet ettiği vücudumuza iyi bakmak gibi bir mecburiyetimiz var ancak yukarıda da belirttiğimiz gibi iyi gıda alamayan, evinin geçimini sağlamayı bile başarmakta zorluk çeken insanın kendisine nasıl bakacağı konusunda da fazla iyimser bir tablo çizemiyoruz.
Zaman acımasız, yıllar hiç kimseyi gençlik yıllarındaki gibi bırakmıyor, Gençlik yıllarımızda herkesin parmakta gösterdiği milyonlarca insanı kendisine hayran bırakan yıldızların şuandaki fiziki durumlarını da görünce yılların ne kadar acımasız olduğuna bir kez daha şahit oluyoruz.
Biz kendimiz ile ilgili olan değişimin farkına yıllar önce vardık, O andan itibaren de fiziki yapımızı olumsuz yönde değiştiren gıdaları, bizi ruhen yıprattığına inandığımız insanları o andan itibaren hayatımızdan çıkarma kararı aldık, sonrası içinde “giden gitti hiç değilse bundan sonrası için daha sakin bir hayat yaşayalım” diye elimizden gelen gayreti göstermeye çalışıyoruz.
Uzun süredir görüşemediğimiz dostlarımızın da bizimle ilgili “Çok değişmişsin,çok olgunlaşmışın, yıllar sana zalim davranmamış” şeklindeki görüşlerine de ister katılalım ister katılmayalım, bunları hayatın akışına bırakmanın daha insani bir davranış olacağı gerçeği ile de karşı karşıya olduğumuzdan tamamını bir tebessüm ile değerlendiriyoruz.
Elimizden gelen budur.