Bazı ayrılıklar kelimelere sığmaz. Bazı bekleyişler zamanla yarışır. Kalbinin bir köşesinde, hep orada duran bir yüz, bir ses, bir gülüş… Ne kadar uzak olursa olsun, ne kadar zaman geçerse geçsin, eksilmeyen bir özlem gibi için için yanar. Elbet bir gün kavuşacağız diyerek tutunur insan hayata.
Beklemek, sevmek kadar kutsaldır bazen. Çünkü sabır, sevdanın en sessiz duasıdır. O dualar ki gözyaşlarında yıkanır, gecenin koynunda yıldızlara emanet edilir. "O da beni düşünüyor mu acaba?" diye geçen her saniye, kalbin en derin köşesinde bir umut yeşertir. Elbet bir gün… Belki bir bahar sabahı, belki sonbaharın hüzünlü bir gününde, belki de bir yağmur damlasının içinde bulacağız birbirimizi.
Kavuşmak sadece bir buluşma değil, bir tamamlanma halidir. Eksik kalan cümlelerin, yarım kalan gülüşlerin, söylenemeyen sözlerin bir araya gelmesidir. Yılların yorgunluğu, o ilk bakışta silinir. Kalp tanır kalbi. Ruh, ruhu çağırır. Ve o an anlarsın: Bunca zaman sadece bu kavuşma için yaşamışsın.
İnsan sevdiğinden uzaksa, her yer biraz eksiktir. Kalabalıklar anlamsız, gülüşler yarım, yollar hep çıkmaz… Ama içinde yankılanan tek bir cümle tutar seni ayakta: Elbet bir gün kavuşacağız. Ve o gün geldiğinde, geçmişin tüm acıları bir damla gözyaşında erir gider.
Çünkü hakiki sevgiler, zamanla sınanır ama asla tükenmez. Ve gerçek sevdalar, kavuşmayı bilir. Geç de olsa, zor da olsa… Elbet bir gün…
Ve o gün, sadece seninle değil…
Kaybolduğumu sandığım kendimle de kavuşacağım.
Birlikte tamamlayacağız yarım kalmış ne varsa.
Kalbimiz, yıllarca susan bir şarkıyı yeniden söyleyecek.
Ve biz… biz o şarkının en güzel nakaratında buluşacağız.